“Dat ik een kans heb gekregen om te studeren, is een wonder”
Interview met Romee Juhasz, student aan de PABO
Voor Romee viel er een last van haar schouders toen ze hoorde dat ze steun zou krijgen van de Stichting Anne-Bo. “Ik zat voor de tweede keer in 5 HAVO toen mijn mentor me vertelde dat er een stichting is die meiden helpt met hun studie. Zij wist dat mijn ouders het niet breed hadden en bood aan een brief te schrijven en mij aan te melden. Zij waarschuwde wel dat ik er niet al te veel op moest rekenen. Ik dacht, ik zie wel. Maar toen ik van Annemieke hoorde dat ze me wilde steunen op het financiële vlak èn met een coach, viel er een last van mijn schouders. Uiteindelijk ben ik een van de eerste meiden geworden van de Stichting. Ik ben er echt heel blij mee”.
Tekst: Babs Bouwman
Romee gaat nu naar het tweede jaar van de PABO. Ze loopt stage bij een Islamitische Basisschool in Haarlem. Tot de zomervakantie liep ze een dag per week bij de bovenbouw. En na de vakantie staat ze voor de klas in groep 4 Ze helpt met lessen voorbereiden en alles wat erbij komt kijken. “Eerst was er nergens een stageplek beschikbaar. Tot de PABO mij vroeg of ik stage wilde lopen op een Islamitische school. Toevallig woont mijn vader ernaast, dus ik kende de school al. Ik dacht, ik probeer het gewoon. Het blijkt een hele leuke school te zijn. De sfeer onderling is goed en de kinderen zijn enthousiast. Ik vind het er zo leuk dat ik er later ook wel zou willen werken”.
“Bij het eerste gesprek met Annemieke hoorde ik dat Marjo mijn coach zou worden. De eerste keren spraken we bij haar thuis af, dat was makkelijk want ze woont in de buurt. Marjo is een heel fijn persoon. Ze vraagt precies op de goede momenten of ik hulp nodig heb. Ik laat niet altijd weten als er iets aan de hand is, maar zij heeft gewoon in de gaten als er iets is. Dat is voor mij heel fijn”.
Romee heeft de HAVO helemaal in haar eentje gedaan. “Ik ben heel zelfstandig. In het begin moest ik echt leren om iets te vragen. Marjo en ik proberen zeker één keer in de maand af te spreken. En om de twee weken of als het nodig is appen we. Ik heb goed contact met haar. Per keer bekijken we waar we zin hebben om af te spreken. Als het lekker weer is pakken we een terrasje. Ik vind het ook wel fijn om bij haar thuis te komen. Ze heeft zo’n leuke lieve hond. Daar word ik helemaal blij van. Na de zomer gaat ze me helpen een planning te maken. Dat vind ik heel moeilijk”.
“Als de Stichting mij een keer zou vragen voor een groep meiden op een school iets te vertellen, dan zou ik dat geen enkel probleem vinden. Dan zou ik ze zeggen dat ze niet bang hoeven te zijn om zich aan te melden en dat ze gewoon het moeten proberen. Ik zou ze mijn verhaal vertellen. Ik kom van niks en mijn ouders hebben nooit wat gehad. Dat ik toch nog zo’n kans krijg, dat is een wonder. Het zou voor mij anders niet mogelijk zijn om te studeren. Dan zou ik een lening aan moeten vragen en torenhoge schulden krijgen. Ik ben heel dankbaar dat Stichting Anne-Bo er is”.
Romee:
“Als ik aan Anne-Bo denk dan denk ik aan de hechte groep met meiden die gevormd is door een persoon. Door haar is het voor ons mogelijk om te studeren.“