“Ik wil mijn coachee een beetje meer van de wereld laten zien”
Interview met Taraneh Riyazi, advocaat bij NN Advocaten, raadsheer-plaatsvervanger bij het hof Amsterdam en coach bij Stichting Anne-Bo
“Het kwam mij ter ore dat een moeder, die haar dochter verloren had, zich inzet voor kansengelijkheid voor meiden. Dat sprak mij ontzettend aan”, aldus Taraneh Riyazi. “Ik vind het een mooi idee dat vrouwen andere vrouwen helpen. Ik wil hier iets aan bijdragen en heb het gevoel dat ik als coach bij Stichting Anne-Bo een verschil kan maken. Daarom heb ik contact opgenomen met Annemieke”.
Tekst: Babs Bouwman
“Je afkomst, het opleidingsniveau van je ouders, de omgeving waar je bent opgegroeid en nog veel meer factoren bepalen je kansen in het leven”, vertelt Taraneh. “Kinderen uit bijvoorbeeld hoogopgeleide gezinnen leren al van kinds af aan hoe ze correct Nederlands moeten spreken en hoe ze zich handig kunnen bewegen in verschillende sociale kringen. Doorgaans bouwen ze een breed netwerk op. Als je dat allemaal niet van huis uit hebt meegekregen, sta je wel met een paar punten achter. Voor het kansarme kind zal het moeilijker zijn om hetzelfde te bereiken als het kind met hoogopgeleide ouders. Alleen met hard werken kom je er niet. Er is meer voor nodig om carrière te maken. Om het beste uit jezelf te halen, moet je je ook kunnen aanpassen. De kunst is om daarbij je eigen identiteit niet te verliezen. Ik zie het als mijn rol om daarin iets te kunnen betekenen”.
“Ik had bij Annemieke aangegeven dat ik het liefst een rechtenstudent wilde begeleiden vanwege mijn eigen opleiding. Dat is ook gelukt. Ik ben gekoppeld aan een meisje dat HBO-rechten ging studeren. Nadat ik mijn coachee had ontmoet was het uitzoeken wat ik precies voor haar kon betekenen. Tijdens onze ontmoetingen vroeg ik haar steeds waar zij behoefte aan had. Daar handelde ik naar. De eerste keren dat we elkaar zagen, leerden we elkaar beter kennen. Wat heel zinvol was is dat wij, net als alle andere coaches en coachees, via Thomas International een assessment deden, waarin een analyse van onze persoonlijkheden werd gemaakt. Mijn coachee en ik hebben elkaars rapporten gelezen om te zien op welke vlakken wij elkaar raakten en op welke niet. Nu zijn we anderhalf jaar verder en hebben we echt een band opgebouwd. We hebben het over haar studie en de problemen waar zij tegenaan loopt, maar ook over het leven in het algemeen. Ik hoop haar te kunnen inspireren om het meeste uit zichzelf te halen. Ik merk dat we aan het groeien zijn”.
“Mijn coachee geeft vaak aan dat zij blij is met mij en dat ze zoveel aan mijn tips heeft. Daardoor voelt ze zich veel zelfverzekerder”. Dat geeft Taraneh voldoening. “Hoe vaak wij afspreken hangt af van haar behoefte. Soms is het één keer per maand en soms vaker”.
“In het afgelopen jaar heb ik niet alleen een band met mijn coachee gekregen. Maar ook met de Stichting Anne-Bo. Hoe Annemieke de pijn van het verlies van haar dochter in zoiets moois heeft weten om te zetten, vind ik heel bijzonder. Ze steekt er zoveel energie in. Dan heb ik het niet alleen over het netwerk dat ze heeft opgezet met hoogopgeleide vrouwen die hun meisjes helpen. Maar ook dat al die vrouwen met zoveel liefde coachen. Dat raakt mij. Ik heb er veel bewondering voor hoe Annemieke dit van de grond heeft gekregen”.
Taraneh:
“Als ik aan Anne-Bo denk, denk ik aan de liefde en de kracht van een moeder, die haar trauma in iets heel moois voor de samenleving heeft kunnen omzetten. “